miércoles, 21 de noviembre de 2007

Pasen y lean...

Dispongo de quince minutos para escribir un texto que todavía ni siquiera he compuesto. Quince minutos para plasmar mi estado de ánimo con algún argumento diferente según convenga, defendido hasta la muerte, porqué los ideales deben ser sagrados.
Dispongo de un teclado, un ratón, una pantalla y unos 10.000 sujetos más dentro del disco duro de mi ordenador que no sé ni para qué sirven, curioso ¿no? Estamos rodeados de artilugios que nos acompañan día a día y desconocemos su interior. Eso mismo ocurre también a veces con la personas, ¿verdad?


Como decía, debo renovar este blog porque quiero que cuando leas esto, te identifiques con el texto y pienses por un segundo que tu eres yo, y que eres tu quién lo está escribiendo todo. Parece una propuesta sumamente rara ¿no? Es tan extraño que parece imposible. Pero habrás oído muchas veces en tu vida, que nada es imposible, excepto claro, vivir eternamente.

Es bueno desconocer algunas cosas y pensar que nuestro alrededor es el mundo entero pero, déjame desvelarte que aun hay mucho más… Más de lo que crees, más de lo que tu mente puede recrear. ¿Te crees importante? ¿Crees que el mundo solo gira para ti? Si piensas eso, es que desconoces, crees que sabes mucho, pero nunca es suficiente para saberlo todo. (Espero que nunca nadie intente esa locura, o acabará por volverse loco)

Quedan cuatro minutos, aprovecho por mencionar que todo esto va referido a ti, a mí, a esos y aquellos… y que el ser humano está hecho de barro egocéntrico, fíjate que hasta un Dios creó, sólo para pedirle a alguien que proteja lo que nosotros mismos no podemos proteger, los hombres su propia historia han contado, siempre contamos nuestras historias, de este modo damos valor al presente, bonito es decir que nuestros recuerdos nos hacen apreciar y entender lo que estamos viviendo ahora.

Dos minutos para despedirme y colgar este puñetero articulo, no me da tiempo a mejorarlo, mi deber estudiantil me reclama, si a alguien no le parece bien mi escrito que me lo haga saber de inmediato, aunque añado que cambiarlo no será posible, porque me gusta, y nuestros ideales son sagrados. ¿Recuerdas?

Au revoir!

1 comentario:

Júlia Bagaria dijo...

Una redacció de castellà?
M'agrada, m'agrada molt.
Pel què fa als paisatges que són més bonics nevats...no hi estic d'acord! A mi com m'agraden més són plens de colors, d'aquells arbres amb fulles de tons diferents: fulles taronges, verdes, grogues, vermelles, marró... Fulles de tardor. Com les d'aquell dia de la setmana passada al jardí de casa teva, te'n recordes? D'aquella manera m'agrada. Tot i que el canvi és el que fa més bonic els paisatges, no creus? Bé, Marta, a veure quan ens veiem...
:) Un petonàs!